Załęczański park krajobrazowy:

• utworzony 5 stycznia 1978 roku, położony  na Wyżynie Woźnicko-Wieluńskiej, w województwach łódzkim, opolskim i śląskim. Celem jego powołania jest ochrona jurajskiego krajobrazu Wyżyny Wieluńskiej. Park obejmuje tereny leżące w zakolu rzeki Warty, tzw. Łuk Załęczański, oraz przełomy Warty przez Wyżynę Wieluńską – Działoszyński i Krzeczowski.

Wielki Łuk Warty:

• 40 km odcinek Warty, prowadzący przez malownicze tereny Załęczańskiego Parku Krajobrazowego. Rzeka płynie naturalną doliną wśród łąk i lasów, bogatych w wiele unikatowych form przyrodniczych.

Przywóz:

• datowane na II-III w. n.e. dwa kurhany książęce datowane na II-III w. n.e.
  osada z epoki brązu, ok. 1200-800 r. p.n.e.

Kamion:

• Modrzewiowa kapliczka z XVIII wieku. Wzniesiona ok. 1750 – 1770 roku. Jeden z najcenniejszych zabytków architektury Załęczańskiej Parku Krajobrazowego.

Kajdas:

• Młyn wodny z tartakiem z 1908 roku. Wewnątrz można zobaczyć zabytkowe maszyny z początków XX w. m.in. oryginalny walec firmy Łęgiewski i Hartwig z 1912 r. oraz worki ze zbożem i skrzynie zsypowe. Po lewej stronie budynku znajduje się nieczynna już maszyna tartaczna, a od tyłu możemy się przyjrzeć pozostałościom koła wodnego – pozostało koło zębate i przekładnia. Od 1970 r. wyposażony w napęd elektryczny. Od powodzi w 1997 roku i zerwania tamy młyn nieczynny. Od tego roku rzeka nanosi coraz więcej osadów oddalając młyn od rzeki. Na dzień dzisiejszy budynek oddalony jest od Warty o kilkadziesiąt metrów.

Osjaków:

• Neogotycki kościół św. Jadwigi wybudowany w latach 1912–1914. Na wieży kościoła znajduje się zegar wykonany w 1938 roku przez Józefa Ambroziego z Tuszyna.
• Murowana synagoga z XIX wieku. Podczas II Wojny Światowej hitlerowcy zdewastowali jej wnętrze. Po zakończeniu wojny budynek przebudowano na magazyn.
• W centrum miejscowości pomnik poświęcony ofiarom ludobójstwa niemieckiego.
• Na cmentarzu mogiła powstańców poległych 17 marca 1863 r. w bitwie pod Radoszewicami oraz mogiły ofiar niemieckiego terroru.

Konopnica:

• „Zamczysko” lub inaczej „Grodzisko” – stożkowata góra nad prawym brzegiem Warty, w odległości około 800 metrów na południowy – zachód od Konopnicy. Ma kształt ściętego stożka i jest częściowo zniszczona przez zakole Warty, w stronę której opada stromym urwiskiem, które początkowo miało 13 metrów wysokości. Stożek otoczony jest podwójnym pierścieniem wałów oraz dwiema fosami. Na północ od „Grodziska” znajduje się „Mieścisko” (podgrodzie) do którego prowadziła brukowana droga. Oddzielone od siebie były wąwozem. Gród obronny zamieszkiwany był w XIII wieku oraz pierwszej połowie XIV wieku. Jedna z najciekawszych średniowiecznych budowli obronnych w centralnej Polsce. To doskonałe miejsce na podziwianie pejzażu doliny Warty.
• kościół parafialny pod wezwaniem św. Rocha z 1642 r. wybudowany na miejscu starszej budowli. Fundatorem był starosta spicymierski Hieronim Konopnicki. Od 1673 do 1864 r. należał do zakonu Paulinów, sprowadzonych do Konopnicy z Częstochowy przez arcybiskupa Jana Wężyka.
• Neogotycki pałac wybudowany w połowie XIX w. przez Henryka Marconiego. W pobliżu spichlerz dworski z połowy XIX w.
• Zabytkowy drewniany młyn z początku XX wieku. Do 1976 r. napędzały go wody rzeki Warty. Młyn w Konopnicy istniał już w XV w. – jego istnienie odnotował bowiem Jan Długosz w swoich kronikach. Obecnie młyn jest opuszczony i nie użytkowany.

CIEKAWOSTKI O KRZECZOWIE:

• w latach 80 profesor Krzysztof Cyrka z Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi prowadził badania wykopaliskowe. Odkryto kilkanaście stanowisk z okresu przed 13 tysięcy lat. Był to okres po ustąpieniu lądolodu. Ówczesna fauna i flora przypominała dzisiejszą tundrę. Ziemie porastały nieliczne drzewa a krajobraz przypominał step na którym pasły się renifery. Dogodne warunki życia sprzyjały osadnictwu. Skóry reniferów służyły do ogrzewania, budowy domostw oraz jako ubrania. Z kości wyrabiano szydła, igły i ozdoby. Mięso było głównym pożywieniem uzupełnianym dziko rosnącymi owocami oraz innymi roślinami. W obozowisku mieszkało 20 – 30 osobników.
• Około 4 tys. lat temu w Krzeczowie osiedlili się rolnicy. Posiadali umiejętność wytopu metali, produkcji glinianych naczyń oraz kamiennych narzędzi. Przejęli wiarę w reinkarnację a co za tym idzie w ciałopalny obrządek pogrzebowy. Do dziś w kilku miejscach w okolicach Krzeczowa w ziemi tkwią jeszcze urny ze szczątkami ówczesnych ludzi. Niestety, z obawy przed ciekawskimi amatorami wykopywania grobów nie można podać bliższej lokalizacji tych nekropoli.