Załęczański park krajobrazowy:

• utworzony 5 stycznia 1978 roku, położony  na Wyżynie Woźnicko-Wieluńskiej, w województwach łódzkim, opolskim i śląskim. Celem jego powołania jest ochrona jurajskiego krajobrazu Wyżyny Wieluńskiej. Park obejmuje tereny leżące w zakolu rzeki Warty, tzw. Łuk Załęczański, oraz przełomy Warty przez Wyżynę Wieluńską – Działoszyński i Krzeczowski.

Wielki Łuk Warty:

• 40 km odcinek Warty, prowadzący przez malownicze tereny Załęczańskiego Parku Krajobrazowego. Rzeka płynie naturalną doliną wśród łąk i lasów, bogatych w wiele unikatowych form przyrodniczych.

Wąsosz:

• Kościół pw. św. Andrzeja w Wąsoszu Górnym został wzniesiony w I połowie XIX wieku. Pierwsza świątynia była z pewnością drewniana. Przebudowano ją w 1732 r., ale swój obecny kształt zawdzięcza odbudowie po pożarze w 1848 r. oraz przebudowie przeprowadzonej w 1937 r.

Działoszyn:

• kościół parafialny pod wezwaniem św. Marii i Magdaleny, zbudowany w 1787 roku w stylu barokowym.
• renesansowy pałac wzniesiony ok. 1600 r. za sprawą Andrzeja z Kurozwęk Męcińskiego. Początkowo obronny dwór w II połowie XVIII w. został przebudowany na rezydencję pałacową przez starostę Stanisława Męcińskiego. W tak rozbudowanej rezydencji gościł on króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, swego dawnego kolegę szkolnego a na jego cześć niektóre komnaty zwane zostały później królewskimi. Wspaniały wygląd zyskało również otoczenie pałacu, powstał ogród w stylu francuskim ze szpalerami, roślinami egzotycznymi i sztucznymi grotami muszlowymi. Istniała tu również winnica, pomarańczarnia oraz kanały wodne i stawy z wysepkami, a Męciński w pałacu utrzymywał własny teatr i kapelę.
• elektrownia wodna wybudowana została w 1912 r. Wytwarzała prąd zmienny dwufazowy o mocy 20 kW i napięciu 120 V.

Kolonia Lisowice:

• strumyk zwany „Suchą Strugą”, który nie dopływa do rzeki, lecz znika w tak zwanych ponorach, czyli skalnych szczelinach. Interesująca forma krasowa, inaczej zwana łykaczem. Miejsce wnikania wód strumienia krasowego przez szczeliny pod powierzchnię terenu, świadczące o aktywności procesów krasowych zachodzących w podłożu. Na odcinku około 1,5 km ciek płynie podziemnymi kanałami. Nazwa Sucha Struga pochodzi od suchej doliny biegnącej od ponorów do wywierzysk krasowych w Lisowicach. Struga inaczej zwana Krępą to strumień krasowy, który swój początek bierze na wschód od wsi Parzymiechy i płynie wzdłuż południowej granicy parku w kierunku przeciwnym do biegu Warty. Na odcinku od ponory do koryta rzeki, na wapiennych stokach suchej doliny zauważalne są liczne skamieniałości w tym amonity. Często dzięki działalności ponorów zmniejsza się zagrożenie powodziowe gdyż woda wnika w głąb obszaru krasowego.

Węże:

• Wapienna Góra Zelce – obiekt przyrodniczy chroniony w ramach rezerwatu „Węże”. Znajdują się tu liczne jaskinie, w których zimują nietoperze. W jaskiniach tych znaleziono również kości pradawnych zwierząt.

Bobrowniki:

• Żabi Staw, w którym na wiosnę możemy spotkać liczne płazy (m.in. żabę moczarową i kumaka nizinnego) oraz podziwiać piękno kwiatów wodnych.
• Góra Świętej Genowefy to pagór meandrowy na prawym brzegu Warty, leżący na zachód od wsi Bobrowniki. Wznosi się 200 m n.p.m. Góra tworzy dwudziestopięciometrową, stromą ścianę ponad doliną Warty.

Stara Wieś:

• Granatowe Źródła w starorzeczu będące bardzo rzadką formą krasowych źródeł terasowych. Znajdują się przy drodze ze Starej Wsi do Tronin. Kępowizna, Naprzeciw ośrodka ZHP znajduje się stary, zabytkowy młyn wodny wybudowany na początku XX w.

Łaszew:

• Drewniany kościół typu wieluńskiego. Świątynia p.w. św. Jana Chrzciciela powstała w I połowie XVI w. W głównym Ołtarzu barokowym znajduje się gotycka Pieta z ok. 1430 roku.

Popowice:

• kościółek filialny typu wieluńskiego pod wezwaniem Wszystkich Świętych, zbudowany ok. 1520 r. bez użycia gwoździ.

Grębień:

• Kościół również typu wieluńskiego z XVI w., posiadający renesansową polichromię fundacji Jana Łaskiego

Dzietrzniki i Pątnów:

• Kościoły murowane w kształcie krzyża z początku XX wieku.

Przywóz:

• datowane na II-III w. n.e. dwa kurhany książęce datowane na II-III w. n.e.
  osada z epoki brązu, ok. 1200-800 r. p.n.e.

Kamion:

• Modrzewiowa kapliczka z XVIII wieku. Wzniesiona ok. 1750 – 1770 roku. Jeden z najcenniejszych zabytków architektury Załęczańskiej Parku Krajobrazowego.

Kajdas:

• Młyn wodny z tartakiem z 1908 roku. Wewnątrz można zobaczyć zabytkowe maszyny z początków XX w. m.in. oryginalny walec firmy Łęgiewski i Hartwig z 1912 r. oraz worki ze zbożem i skrzynie zsypowe. Po lewej stronie budynku znajduje się nieczynna już maszyna tartaczna, a od tyłu możemy się przyjrzeć pozostałościom koła wodnego – pozostało koło zębate i przekładnia. Od 1970 r. wyposażony w napęd elektryczny. Od powodzi w 1997 roku i zerwania tamy młyn nieczynny. Od tego roku rzeka nanosi coraz więcej osadów oddalając młyn od rzeki. Na dzień dzisiejszy budynek oddalony jest od Warty o kilkadziesiąt metrów.

Osjaków:

• Neogotycki kościół św. Jadwigi wybudowany w latach 1912–1914. Na wieży kościoła znajduje się zegar wykonany w 1938 roku przez Józefa Ambroziego z Tuszyna.
• Murowana synagoga z XIX wieku. Podczas II Wojny Światowej hitlerowcy zdewastowali jej wnętrze. Po zakończeniu wojny budynek przebudowano na magazyn.
• W centrum miejscowości pomnik poświęcony ofiarom ludobójstwa niemieckiego.
• Na cmentarzu mogiła powstańców poległych 17 marca 1863 r. w bitwie pod Radoszewicami oraz mogiły ofiar niemieckiego terroru.

CIEKAWOSTKI O KRZECZOWIE:

• w latach 80 profesor Krzysztof Cyrka z Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi prowadził badania wykopaliskowe. Odkryto kilkanaście stanowisk z okresu przed 13 tysięcy lat. Był to okres po ustąpieniu lądolodu. Ówczesna fauna i flora przypominała dzisiejszą tundrę. Ziemie porastały nieliczne drzewa a krajobraz przypominał step na którym pasły się renifery. Dogodne warunki życia sprzyjały osadnictwu. Skóry reniferów służyły do ogrzewania, budowy domostw oraz jako ubrania. Z kości wyrabiano szydła, igły i ozdoby. Mięso było głównym pożywieniem uzupełnianym dziko rosnącymi owocami oraz innymi roślinami. W obozowisku mieszkało 20 – 30 osobników.
• Około 4 tys. lat temu w Krzeczowie osiedlili się rolnicy. Posiadali umiejętność wytopu metali, produkcji glinianych naczyń oraz kamiennych narzędzi. Przejęli wiarę w reinkarnację a co za tym idzie w ciałopalny obrządek pogrzebowy. Do dziś w kilku miejscach w okolicach Krzeczowa w ziemi tkwią jeszcze urny ze szczątkami ówczesnych ludzi. Niestety, z obawy przed ciekawskimi amatorami wykopywania grobów nie można podać bliższej lokalizacji tych nekropoli.